Dzień 28 grudnia 1895 roku uznaje się za początek kinematografii, tego dnia bracia Auguste i Louis Lumièrew paryskiej Grand Cafè zaprezentowali swój wynalazek wraz z kilkoma jednoujęciowymi filmami. Jednak nie stałoby się to gdyby nie kilka wielkich wynalazców z przeszłości. Najwcześniejsze urządzenia będące przodkami kinematograficznych to camera obscura i latarnia czarnoksięska najprostszy projektor do slajdów rzutujący obraz ze szklanych przeźroczy, używany był na dworach, jarmarkach i przyjęciach. Korzystano też z innych urządzeń projekcyjnych używanych m.in. przez dzieci n.p. stroboskop, zoetrop, praksinoskop, fenakistiskop. Pierwsze urządzenie do utrwalania scen ruchomych, kinetoskop, zbudował w 1892 roku Thomas Alva Edison. Jeszcze wcześniej w 1886 roku działający prototyp takiego aparatu skonstruował urodzony w Polsce Ottomar Anschütz, według innych źródeł przypisuje się to także Polakowi Stanisławowi Jurkowskiemu. Podobne urządzenie, kinematograf, opatentowali w 1895 wspomniani wyżej bracia Auguste i Louis Lumière. Upowszechniło się ono na początku XX wieku, ściągając na projekcje objazdowe i szybko powstających kinoteatrów wielkie rzesze sympatyków nowej, X muzy. Wynalazek ten dawał możliwość odbioru obrazu większej publiczności aniżeli dzieło Edisona, którego otwór umożliwiał oglądanie tylko jednej osobie naraz. Pierwsza publiczna projekcja wykonanego kinematografem filmu odbyła się 28 grudnia 1895 roku w paryskim Salonie Indyjskim Grand Cafe, wyświetlono m.in.: „Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie”, „Śniadanie”, „Polewacz polany” i „Wjazd pociągu na stację w La Ciotat”. W pokazie podobno wzięło udział tylko 35 paryżan, a podczas emisji ostatniego filmu ludzie krzyczeli, a nawet uciekali kiedy „do kina wjechał pociąg”. Dziś może to się wydawać śmieszne, lecz nowe zaskakiwało, zdumiewało. Lumière po francusku znaczy światło, a kino to nic innego jak właśnie światło. W maju 1897 roku doszło w paryskim Bazar de la Charité do pożaru spowodowanego, według różnych źródeł, nieostrożnością operatora przenośnego kina lub zapaleniem się taśmy filmowej. Spłonęło około 120 osób, mimo to atrakcja, traktowana wtedy bardziej jako rozrywka niż sztuka, przyjęła się zarówno w Europie jak i za oceanem. Na początku nowa rozrywka nie była traktowana poważnie, nie wierzono w jej przyszłość. Jednak nie we Francji, była to w końcu jej rewolucja. Wspierała filmowców jak nikt inny.